Błogosławieni miłosierni

„Błogosławieni, [którzy] proszą o litość, bowiem oni dostąpią miłosierdzia.” (Mt 5,7)

Słowami najpopularniejszego tłumaczenia „błogosławieni miłosierni”, miłosierdzie to znaczy jednak tyle co proszenie o litość. Tak więc, w tym błogosławieństwie chodzi nie tyle o samo okazanie miłosierdzia, co o proszenie o to miłosierdzie.

Człowiek miłosierny jest bliski Bogu gdyż w miłości do bliźniego pragnie dawać miłosierdzie i, rozpoznając swoje niegodziwe uczynki, otrzymywać miłosierdzie. Drogą do Boga bowiem jest rozwój człowieka oparty na wspólnocie. Człowiek, który bliźniemu ofiaruje swą miłość, który niesie bliźniemu pomoc, wypełnia naukę Jezusa i rozwija w sobie Królestwo Boże.

 

Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości

„Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, bowiem oni będą nasyceni.” (Mt 5,6)

Łaknącym sprawiedliwości jest ten kto ponad wszystko inne pragnie wypełnienia się woli Boga, ten kto tęskni za Bożą miłością i wreszcie, jak to miało miejsce przy jednym z poprzednich błogosławieństw, ten kto smuci się niesprawiedliwością i niegodziwością będącymi udziałem jego samego oraz innych ludzi. Człowiek pragnący sprawiedliwości brzydzi się wszystkim co pochodzi od Złego, jest pokorny i otwarty na zmiany. Na tym przykładzie chyba najwyraźniej widać jak wszystkie błogosławieństwa wzajemnie się przenikają i uzupełniają.

 

Błogosławieni cisi

„Błogosławieni łagodni, bowiem oni odziedziczą ziemię.” (Mt 5,5)

Błogosławieni ci, którzy nie koncentrują się na sobie jako najważniejszej istocie, lecz którzy rozwijają swe wnętrze poprzez miłość do bliźnich. Ni gwałtowni i porywczy, ni brutalni i wulgarni nie znajdą się wśród błogosławionych. Cnotą wielką jest łagodność i pokora. Człowiek łagodny, w miłości i dobroci, poprzez swoje dobre czyny chwali Boga i jest wypełniony siłą i mądrością pochodzącą od Absolutu.

 

Błogosławieni, którzy się smucą

„Błogosławieni, którzy boleją, bowiem oni będą pocieszeni.” (Mt 5,4) lub „Bogaci, [którzy] odczuwają teraz braki, albowiem będziecie nasyceni.” (Łk 6,21)

W rozumieniu sensu tego błogosławieństwa zdecydowanie bardziej pomocna jest wersja Mateusza, mówi on bowiem o boleści, czyli równocześnie o bólu, jak i o rozpaczy i smutku. Łukasz natomiast stawia na sformułowanie „odczuwają braki”, co dla większości będzie zapewne miało znaczenie czysto materialne i będzie kojarzone z ubóstwem materialnym. Oba fragmenty mówią oczywiście o tym samym, dla dobra interpretacji skupimy się jednak na wersji Mateusza, która nie pozostawia żadnych wątpliwości co do swojego znaczenia. W przypadku tego błogosławieństwa mamy więc do czynienia z dwojakim jego wydźwiękiem. Błogosławieni są zarówno, ci którzy cierpią, jak i ci którzy się smucą.

 

Błogosławieni ubodzy w duchu

„Błogosławieni żebrzący Ducha, bowiem ich jest Królestwo Niebios.” (Mt 5,3) lub „Bogaci, [którzy] żebrzą, albowiem wasze jest Królestwo Boga.” (Łk 6,20)

Innymi słowy, błogosławieni ubodzy w duchu, lub żebrzący o Ducha. To błogosławieństwo odnosi się do duchowej pychy, ubogim w duchu jest ten kto dostrzega swoje słabości, ten kto nie pyszni się przed ludźmi swoją pobożnością, lecz raczej w pokorze, bez zarozumiałości, staje się dobrym przykładem dla innych, jednocześnie rozpoznając swoje moralne ułomności stara się je naprawić.

 

Kazanie na Górze

Kazanie na Górze, seria pouczeń skierowanych do skupionego wokół Chrystusa ludu, bywa nazywane meritum działalności Jezusa. W rzeczy samej, zawiera ono niesamowitą ilość wartościowych nauk, które stanowią podstawę molarności chrześcijańskiej i ogółem pojętej moralności społecznej. Samo w sobie nie jest ono jednak tym za co często bywa brane.

Tekst Kazania na Górze najprawdopodobniej jest zestawieniem wypowiedzi Jezusa pochodzących z różnych okresów Jego działalności, z których większość występuje w źródle Q. To co Mateusz przedstawia nam jako jeden tekst, Łukasz swobodnie rozmieszcza po większości swojej Ewangelii. Racja zdaje się przechylać na stronę tego drugiego z wielu przyczyn.

 

Gandhi kontra Chrystus – Mahatma Gandhi o Kazaniu na Górze

Mahatma Gandhi, twórca indyjskiej państwowości i propagator pacyfizmu, jeden z najbardziej szanowanych liderów współczesnej historii. W swych naukach wielokrotnie cytował on Jezusa, co do którego nie krył swego podziwu. Spytany przez misjonarza Stanleya Jonesema o to dlaczego mimo wyraźnej więzi z Kazaniem na Górze wydaje się odrzucać zostanie uczniem Chrystusa, Mahatma odpowiedział: „Och, nie odrzucam Chrystusa. Kocham go. Chodzi tylko o to, że tak wielu chrześcijan jest do niego niepodobnych”.

W swoim wczesnym życiu, Mahatma Gandhi studiował Biblię aby dotrzymać obietnicy, którą złożył swojemu przyjacielowi. Odkrył wtedy, że Stary Testament jest wyjątkowo ciężki. Odczuwał niechęć do Księgi Liczb. Nowy Testament natomiast wywarł na nim odmienne wrażenie, w szczególności Kazanie na Górze, które dogłębnie poruszyło jego serce. Wersety mówiące o miłości nie tylko do bliskich ale także i do wrogów, wspominające o pełnym pacyfizmie i dzieleniu się dobrami zachwyciły go niezmiernie. Przypomniały mu one o czymś czego nauczył się w dzieciństwie, mianowicie o okazywaniu z radością dobra ludziom czyniącym zło.

 

Wzeszło światło w krainie śmierci

„A kiedy Jezus usłyszał, że Jan został wtrącony do więzienia, powrócił do Galilei; a opuściwszy Nazaret, przyszedł i mieszkał w nadmorskim Kafarnaum, w granicach Zabulona i Neftalego; aby mogło być wypełnione, co powiedziano przez proroka Izajasza, mówiącego: Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego, Droga Morza, za Jordanem, Galilea pogan; lud, który siedział w ciemności, ujrzał wielkie światło, a tym, siedzącym w krainie i cieniu śmierci – wzeszło światło.” (Mt 4,12-16)

Jezus, jak to czynił wielokrotnie podczas swojej wędrówki, przybywa by nauczać pogan i grzeszników. Dla nauki Boga nie ma bowiem żadnych granic, ni geograficznych, ni politycznych, ni religijnych, ni moralnych. Mesjasz przychodzi z Dobrą Nowiną do każdego człowieka i tylko od człowieka zależy czy i w jakim stopniu ją przyjmie.

 

Alternatywa dla krzyża cz.2 – Ichthys

Zważywszy na zawarte w poprzednim wpisie informacje, co miałoby być alternatywą dla krzyża? Wszakże wspomniałem iż Boga nie ma w żadnych dziełach ludzkich rąk (Dz 17,24-29) a wszelakie obrazy, rzeźby, obrzędy, świątynie i im podobne są czystym bałwochwalstwem i przejawem pogańskich kultów solarnych. Odpowiedź jest prosta, krzyż nie powinien mieć żadnej alternatywy, bowiem „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie” (J 13,35). Żaden symbol, lecz bezwarunkowa miłość do bliźnich jest najlepszym wyrazem chrześcijańskości danego człowieka. Nie potrzeba niczego więcej by odznaczać się na tle innych, by dawać wyraz swego uwielbienia Jedynego. W miłości bliźniego bowiem wypełnia się najważniejsze przykazanie miłości Boga, jako że nie ma wspanialszego i doskonalszego czynu, który chwaliłby Odwiecznego lepiej niż miłość do bliźniego.

 

Alternatywa dla krzyża cz.1 – Niechrześcijańskość krzyża

Po przeczytaniu tytułu tego wpisu wielu osobom na pewno przyjdą na myśl różnorakie pytania i wątpliwości. Po co krzyżowi jakakolwiek alternatywa? Przecież jest on najbardziej chrześcijańskim ze wszystkich symboli. Idealnie oddaje naukę i misję Jezusa. Otóż nic bardziej mylnego! Istnieje masa bardzo ważnych argumentów opowiadających się za wręcz całkowitym odejściem od stosowania krzyża jako symbolu chrześcijaństwa. Począwszy od jego historii, przez jego znaczenie, aż po proroctwa i opinie apostołów.