Ojcze nasz

„Ojcze nasz […]” (Mt 6,9)

Wyrażenie ‘Ojcze nasz’ jest głęboko zakorzenione w starotestamentalnej tradycji Żydowskiej, w księdze tej odnosi się ono do Boga jako tego, któremu należała się cześć, posłuszeństwo, a także specyficzna synowska bojaźń wynikająca z szacunku związanego z mocno akcentowaną u Żydów hierarchicznością rodzinnych relacji. Z drugiej strony zwrot ten wyraża także miłość, dobroć i troskę jaką Jedyny okazuje swoim dzieciom.

Kluczowym jest iż słowo użyte przez Chrystusa dla określenia ‘Ojcze’ to aramejskie słowo ‘abba’, które nie odnosi się do wielkiego i majestatycznego oblicza Boga, lecz jest odpowiednikiem współczesnych zdrobnień typu ‘tatuś’. Wyłamuje się to więc w pewien sposób z żydowskiego rozumienia słowa ‘ojciec’ i nadaje mu zupełnie odmienny wyraz. Starotestamentalne znaczenie pozostaje oczywiście w tym jezusowym określeniu obecne, zostaje do niego jednak dodany pewien wydźwięk ogromnej bliskości, wręcz swoistego spoufalenia się z Bogiem.

 

Błogosławieni pokój czyniący

„Błogosławieni, [którzy] czynią pokój, bowiem oni zostaną nazwani synami Boga.” (Mt 5,9)

Każdy człowiek jest dzieckiem Boga, obojętne czy wierzy w Jedynego jako praprzyczynę istnienia czy też nie. Każda dusza bowiem od Absolutu pochodzi i do zjednoczenia z Nim dąży. Nie każdy jednak jest dzieckiem Boga w aspekcie etycznym.