Czy Jezus jest Bogiem?

Nauki Kościoła Katolickiego są w stosunku do Trójcy (a więc i do Jezusa) niesamowicie zwodnicze. Kościół uparcie twierdzi iż wyznaję wiarę w jednego Boga, którym jest Trójca, gdyż: „Trójca jest jednością. Nie wyznajemy trzech bogów, ale jednego Boga w trzech Osobach: Trójcę współistotną.” (KKK 253). Twierdzenie takie stara się podeprzeć mocno naciąganymi wersetami Nowego Testamentu oraz stworzoną praktycznie od zera ideologią trynitarną, która w swych definicjach przywołuje pojęcia nie mające żadnych podstaw biblijnych. Przerażająca jest wręcz siła bluźnierstwa jakiego dopuszcza się Kościół poprzez swoje bałwochwalcze tezy. Nie chodzi już o to iż Jezusa i Ducha Świętego uznaje się za dwie hipostazy jednego Boga. Kościół w swych wymysłach idzie o wiele, wiele dalej. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy nie tyle, że „Osoby Boskie nie dzielą między siebie jedynej Boskości, ale każda z nich jest całym Bogiem” (KKK 253), lecz iż „Osoby Boskie rzeczywiście różnią się między sobą. Ojciec, Syn, Duch Święty nie są tylko imionami oznaczającymi sposoby istnienia Boskiego Bytu, ponieważ te Osoby rzeczywiście różnią się między sobą: Ojciec nie jest tym samym, kim jest Syn, Syn tym samym, kim Ojciec, ani Duch Święty tym samym, kim Ojciec czy Syn” (KKK 254). Oczywiście szybko zostaje dodane iż „[…] wierzymy jednak w jedną naturę, czyli substancję.” (KKK 255). Żadne tłumaczenia nie są jednak w stanie zmienić faktu iż nauki te dają jednoznaczny obraz politeizmu wiary katolickiej.

Pogląd taki nie zawsze jednak był obecny w wierze chrześcijańskiej. Apostołowie, prawdziwi uczniowie i naśladowcy Chrystusa, widzieli te sprawy zupełnie inaczej. Piotr pytany dokładnie o to przez samego Zbawiciela uznał iż jest on Chrystusem, Synem Boga Żyjącego (Mt 16,15-16). Nie mylił się, Jezus zadowolony takową odpowiedzią uznał go za szczęśliwego gdyż prawdę tę objawiło mu nie „[…] ciało wewnętrzne i krew, ale Ojciec, który jest w niebiosach.” (Mt 16,17). Jak widzimy wg Jezusa twierdzenie uznające go za tylko i wyłącznie Syna Boga jest prawdą daną przez samego Odwiecznego. Takie a nie inne przekonanie Piotra nie zmienia się również po zesłaniu Ducha Świętego, w czasie gdy apostołowie mówili poprzez mądrość Absolutu (J 16,13). W Dziejach Apostolskich czytam iż dalej nazywa on Jezusa jedynie Chrystusem uczynionym przez Boga, nie samym Bogiem (Dz 2,36). Również czyny Chrystusa (jak zresztą uczył sam Jezus) były dokonywane przez Boga a nie przez niego samego: „[…] słuchajcie tych słów Jezusa Nazarejczyka męża od Boga, ogłoszonego dla was przejawami mocy, cudami oraz znakami, które jak sami wiecie Bóg przez niego uczynił w środku was.” (Dz 2,22). Także i zmartwychwstanie Syna było przez wczesnych chrześcijan uznawane za dzieło Boga: „Tego Jezusa wskrzesił Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami.” (Dz 2,32). Podobnie ma się przyjście Jezusa do apostołów, które miało miejsce po zmartwychwstaniu. Czytamy iż: „Tego Bóg wskrzesił trzeciego dnia i wyznaczył, żeby stał się on jawny.” (Dz 10,40). Tak więc to Odwieczny posyła Chrystusa, pozwala mu się ukazać i zaświadczyć iż jest ustanowionym przez Ojca sędzią: „Nam nakazał ogłosić to ludowi i zaświadczyć, że on jest ustalonym przez Boga sędzią żyjących i umarłych.” (Dz 10,42). Szymon Piotr pełen Ducha Prawdy głosił więc nauki całkowicie sprzeczne z trynitaryzmem, uznające Chrystusa za podporządkowanego Ojcu wykonawcę woli Boga. Analogicznie twierdził Szczepan, który w swej wizji widział Jezusa stojącego po prawicy Boga (Dz 7,56), nie zaś będącego Bogiem. Nawet w tak doskonałej okazji Chrystus nie zostaje ukazany jako równy Jedynemu.

Najważniejszym aspektem istnienia Jezusa (rozważając oczywiście jego rzekomą współistotność z Ojcem) jest fakt iż istnienie to miało swój początek. Został on przez Boga stworzony, lub jak kto woli zrodzony, a cała moc i chwała została mu dana przez Najwyższego. Nowy Testament nazywa Jezusa jednorodzonym (J 3,16,18) oraz początkiem stworzenia (Obj 3,14), o ile pierwsze określenie jest dość jasne i wskazuje bezpodstawnie na pewien punkt w czasie kiedy Syn Boży został powołany do życia, o tyle początek stworzenia jest nieco bardziej enigmatyczny. Z pomocą w zrozumieniu tego tytułu przychodzi jednak nowo-testamentalne wykorzystanie tego słowa [1]. Użyte tutaj greckie słowo „arche” znaczy  zarówno „początek” jak i „zwierzchność”. W obu przypadkach jednak wyraża ono zdecydowanie antytrynitarne znaczenie. W przypadku zwierzchności odnosi się bezpodstawnie do władzy jaką Bóg dał Chrystusowi, natomiast jeśli chodzi o początek to konstrukcja gramatyczna (arche + genetivus) z jaką mamy do czynienia w Apokalipsie występuje w Nowym Testamencie jako punkt w przeszłości rozpoczynający pewne wydarzenia (np. „początek boleści”, „początek znaków” itp.), nigdzie jako źródło lub przyczyna tych wydarzeń. Jednocześnie Ewangelia Jana, którego uważa się powszechnie również za autora Apokalipsy, jasno wyraża się o początkach istnienia Zbawiciela. Chrystus sam o sobie mówi iż: „Bowiem jak Ojciec ma życie w samym sobie, tak i dał Synowi mieć życie w samym sobie.” (J 5,26). Jezus z pełną pokorą i świadomością przyznaje iż życie zostało mu dane przez Ojca. Nie twierdzi, że preegzystował z Bogiem jak równy z równym, lecz tylko i wyłącznie przez Ojca żyje (J 6,57). Wszystko to wskazuje iż istniał okres kiedy Chrystus (w przeciwieństwie do Jedynego) nie istniał, nie ma tutaj więc mowy o jakiejkolwiek współistotności i współwieczności tych dwóch bytów.

Kolejnym aspektem wskazującym na ich nierówność są obrazy kuszenia, o których czytamy u Mateusza (Mt 4,1-11). Jakub w swym liście (Jk 1,13) jasno zaznacza iż Bóg nie jest podatny na doświadczenia zła. Czym w takim świetle było więc kuszenie Jezusa? Szatan, nazywany w Nowym Testamencie tym oszczerczym, pragnie zniesławienia Jedynego. Sprawienie iż Syn Boży wystąpiłby przeciwko swemu Ojcu byłoby bez wątpienia sukcesem i spełnieniem takich planów. Jaki jednak sens miałoby kuszenie samego Boga? Nie mógłby On sprzeciwić się samemu sobie i złamać swoich praw i zasad. Absurdalnym jest też twierdzenie iż celem tych działań było zwrócenie części Boga przeciwko Niemu samemu. Jezus nie może być więc częścią Absolutu w rozumieniu trynitarnym gdyż stoi to w sprzeczności z jakąkolwiek logiką działania zwodniczego i oszczerczego Szatana. Sam Chrystus, świadom niewzruszoności Boga w stosunku do kuszenia, jasno stwierdza iż nie ma zamiaru wystawiać swego Ojca na jakiekolwiek próby (Mt 4,7). Całe to zdarzenie było więc wyzwaniem tylko i wyłącznie dla niebędącego Bogiem Syna (ZOBACZ: Kuszenie Jezusa).

Również i modlitwy jakie Jezus zanosił do Jedynego świadczą o braku równości między Ojcem a Synem. Bóg będąc wszechpotężnym, w przeciwieństwie do Chrystusa, nie potrzebuje przysług żadnej innej istoty, Syn Boży jednak fundamentalnie różni się od Absolutu i podczas swej ziemskiej wędrówki wielokrotnie takowych przysług potrzebował. Chociażby podczas modlitwy w Ogrójcu Jezus, jak można się domyślać strwożony wizją nadchodzących wydarzeń, prosił Odwiecznego by Ten odsunął od niego zapowiedzianą godzinę męki (Mk 14,35). Jednocześnie jednak w pełnej pokorze zaznaczył słowami „[…] wszakże nie jak ja chcę, ale jak Ty [chcesz niechaj się stanie]” (Mk 14,36) iż wola Odwiecznego jest nadrzędna i podporządkuje się jej bez zawahania jeśli zajdzie takowa potrzeba. Tak też i na krzyżu nie odpuścił swym oprawcom grzechów bezpośrednio, lecz z prośbą o wybaczenie i łaskę wstawił się za nimi u Boga (Łk 23,34). Absurdalnym jest twierdzenie iż Bóg zanosił modły do samego siebie, sam siebie prosił o zmianę przeznaczenia lub miłosierdzie dla swych niedoskonałych dzieci. Z powyższego wyłania się więc jasny obraz relacji dwóch całkowicie odrębnych bytów. Jezus, znajdujący się hierarchicznie poniżej swego Ojca, jest Bogu całkowicie podporządkowany i oddany. Jedyny natomiast, z pozycji ojcowskiej, może obdarzać swoje dziecko łaskami siły i mądrości oraz wysłuchiwać jego wołań i odpowiadać na nie. Czytaj dalej na kolejnej stronie »

> Strony: 1 .2. <

.

 

Strony: 1 2