Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom

„i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom” (Mt 6,12)

Prosząc o odpuszczenie win (w zależności od tłumaczenia także grzechów lub długów) prosimy Boga by w swej wszechmiłości ułaskawił nas od ciążącego nad nami wyroku. Najwyższy bowiem będąc równocześnie sędzią sprawiedliwym jak i kochającym Ojcem, ustanowił prawa godzące oba te oblicza i pozwalające na takową absolucje. Każdemu z nas praktycznie wszelakie przewinienia mogą zostać odpuszczone, nie może się to jednak odbyć na zasadzie identycznego traktowania wszystkich grzechów. Zapewnienie o rozgrzeszeniu każdego człowieka, nie zważywszy na wagę jego wykroczeń, było by furtką dla zła i ugodzeniem w sprawiedliwość Odwiecznego.

 

Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj

„Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj” (Mt 6,11)

Prośba ta nie jest tak jednoznaczna jak mogłoby się to wydawać na pierwszy rzut oka. Oczywiście jak najbardziej mamy tu do czynienia z mową o pokarmie, słowo przetłumaczone jako ‘chleb’ reprezentuje sobą pożywienie jako ogół, prosimy więc o to co potrzebne nam do przeżycia każdego dnia. Znaczenie ma tu jednak forma tej prośby, która świadczy o zawierzeniu Bogu i słowom Jezusa, który mówił: „Więc nie troszczcie się, mówiąc: Co będziemy jeść? Albo, co będziemy pić? Albo, czym się będziemy przyodziewać? […]; gdyż wie wasz Ojciec niebiański, że tego wszystkiego potrzebujecie. Ale szukajcie najpierw Królestwa Boga, i Jego sprawiedliwości, a to wszystko będzie wam dodane. Dlatego nie troszczcie się o jutro, bowiem jutro samo będzie się troskać o swe potrzeby. Dosyć ma dzień swojego utrapienia.” (Mt 6,31-34). Chrystus nie nakazuje oczywiście porzucić wszelaką myśl o przyszłości, ogromne znaczenie ma przecież chociażby zapewnienie godziwego bytu swojej rodzinie, które jest jednym z wyrazów wzajemnej miłości bliźnich. Mowa tu zatem raczej o nie popadaniu w skrajności. Kto bowiem zanurzyłby się bezpowrotnie w otchłani zmartwień ten zginąłby utonąwszy w niej. Kto popadłby w uwielbienie świata materii i samolubnego bogactwa zatraciłby się w tym stanie, w następstwie sprawiłoby to więcej szkody niż jakiegokolwiek pożytku.

 

Bądź wola Twoja, jako w Niebie, tak i na ziemi

„[…] bądź wola Twoja, jako w Niebie, tak i na ziemi.” (Mt 6,10)

Zgodnie z tymi słowami prosimy by na ziemi dokonywała się wola Boga, by działo się to w takiej samej mierze w jakiej dokonuje się to w Niebie, które jest symbolem absolutnego panowania Jedynego. Pytanie jednak czym jest ta wola. Odpowiedź przychodzi do nas poprzez Nowy Testament, w którym czytamy iż Syn Boży został posłany do nas z polecenia Stwórcy, wskazują na to słowa: „To jest wolą Tego, który mnie posłał, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy względem niego, miał życie wieczne; a ja go podniosę w dniu ostatnim.” (J 6,40). Mowa tu więc o tym iż wolą Najwyższego jest by nauka Jezusa prowadziła ludzi do ponownego zjednoczenia z Nim, gdyż „Bóg tak umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w niego wierzy nie zginął, ale miał życie wieczne.” (J 3,16). Wierzyć w Jezusa znaczy tutaj tyle co podążać drogą jego nauk, które zostały dane mu przez Odwiecznego (J 4,34).

 

Przyjdź Królestwo Twoje

„przyjdź Królestwo Twoje […]” (Mt 6,10)

Prośba ta to nawoływanie o nastanie pełnego panowania Najwyższego. Zauważyć należy iż Jezus nauczył nas prosić o królestwo Boga, nie o królestwo nasze czy królestwo kogokolwiek innego. Stan ten odzwierciedla więc to o co prosiliśmy w Modlitwie Pańskiej wcześniej (wyświęcenie imienia Odwiecznego, uwielbienie Go i oddanie Mu czci) oraz to o co będziemy prosić później (wypełnienie woli Jedynego). Modląc się tymi słowami wyrażamy więc chęć całkowitego oddania się Absolutowi, poddania się Jego woli oraz chęć wyświęcenia Go ponad wszystko inne, zgodnie ze słowami Chrystusa, który nauczał byśmy naprzód troszczyli się o Królestwo i jego sprawiedliwość, gdyż wtedy wszystko inne zostanie nam dodane (Mt 6,33).

 

Święć się imię Twoje

„[…] święć się imię Twoje” (Mt 6,9)

By w pełni pojąć ten fragment modlitwy przekazanej nam przez Jezusa koniecznym jest uświadomienie sobie i pełne zrozumienie faktu iż Bóg imienia nie ma, nie miał i mieć nie będzie. Chrystus jasno stwierdził iż Bóg jest tylko jeden (Mk 12,29), nie zachodzi więc potrzeba posługiwania się w odniesieniu do Niego jakimkolwiek imieniem. Mówiąc ‘Bóg’ mamy na myśli zawsze ten sam byt Najwyższy, używając tego wyrażenie nigdy nie odnosimy się do kogokolwiek innego. Podczas szerzenia dobrej nowiny Jezus nigdy nie używał żadnego imienia Boga ani nie posługiwał się tetragramem

 

Który jesteś w niebie

„[…] który jesteś w niebie […]” (Mt 6,9)

Słowa te łączące się ze wspomnianym ‘Ojcze nasz’ są biblijnym określeniem, które wskazuje na pewien stan bytu Boga, który winno się rozważać nie tyle jako miejsce, lecz raczej jako sposób istnienia Absolutu.