Ojcze nasz

„Ojcze nasz […]” (Mt 6,9)

Wyrażenie ‘Ojcze nasz’ jest głęboko zakorzenione w starotestamentalnej tradycji Żydowskiej, w księdze tej odnosi się ono do Boga jako tego, któremu należała się cześć, posłuszeństwo, a także specyficzna synowska bojaźń wynikająca z szacunku związanego z mocno akcentowaną u Żydów hierarchicznością rodzinnych relacji. Z drugiej strony zwrot ten wyraża także miłość, dobroć i troskę jaką Jedyny okazuje swoim dzieciom.

Kluczowym jest iż słowo użyte przez Chrystusa dla określenia ‘Ojcze’ to aramejskie słowo ‘abba’, które nie odnosi się do wielkiego i majestatycznego oblicza Boga, lecz jest odpowiednikiem współczesnych zdrobnień typu ‘tatuś’. Wyłamuje się to więc w pewien sposób z żydowskiego rozumienia słowa ‘ojciec’ i nadaje mu zupełnie odmienny wyraz. Starotestamentalne znaczenie pozostaje oczywiście w tym jezusowym określeniu obecne, zostaje do niego jednak dodany pewien wydźwięk ogromnej bliskości, wręcz swoistego spoufalenia się z Bogiem.

 

Kto chce zachować swoje życie, straci je

„Bo kto by chciał swoją duszę wybawić, zatraci ją; a kto by zatracił swoją duszę dla mnie, odkryje ją.” (Mt 16, 25) lub „Ten kto znajduje swoje życie straci je; a kto stracił dla mnie swoje życie znajdzie je.” (Mt 10,39)”

Wcześniejsze wersety, w których Jezus mówi o konieczności codziennego podążania za nim ze swym krzyżem na ramionach, są wersetami obrazującymi czasem ogromne wyrzeczenia i cierpienie ze względu na jego nauki. Poświęcenie to nie pozostaje jednak nienagrodzone. Bóg tak umiłował ludzi, że dał im na końcu ich drogi najwspanialszą nagrodę, zjednoczenie z Absolutem i wieczne życie w Nim.

 

Kto nie bierze swego krzyża

„Jeśli ktoś chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie, i weźmie swój krzyż, a idzie za mną.” (Mt 16, 24)

Jezus mówiąc o krzyżu/palu odnosił się do czegoś co było dla Żydów bardzo jasno zrozumiałe. Jego słuchacze doskonale zdawali sobie sprawę czym było to okrutne narzędzie tortur. Na myśl na pewno przychodziły im chociażby wydarzenia z przed kilkunastu lat kiedy to rzymski dowódca Publiusz Kwinktyliusz Warus, po okupacji Jerozolimy, zamordował przez ukrzyżowanie, a następnie umieścił wzdłuż Galilejskich traktów, jednocześnie dwa tysiące żydowskich rebeliantów. Warto również nadmienić iż w czasach tych, co zresztą widzimy w opisie drogi Chrystusa na Golgotę, skazani nosili belki poprzeczne lub pale na miejsce swojego stracenia. Obraz krzyża jaki był zawarty w słowach Chrystusa był więc bardzo żywy i dający doskonały wyraz ciężaru krzywdy pod jakim ugiąć się musi niosący go człowiek.

 

Przysięgi – Wasza mowa niech będzie tak, tak, nie, nie

„Słyszeliście znowu, że powiedziano praojcom: Nie  będziesz krzywoprzysięgał, ale oddasz Panu twoje przysięgi. A ja wam powiadam, abyście wcale nie przysięgali; ani na Niebo, ponieważ jest tronem Boga; ani na ziemię, gdyż jest podnóżkiem Jego nóg; ani na Jerozolimę, gdyż jest miastem Wielkiego Króla; ani [nie] będziesz przysięgał na twoją głowę, gdyż nie możesz uczynić jednego włosa białym lub czarnym.Ale wasza mowa niech będzie: Tak, tak, nie, nie; a co nadto więcej, jest od Złego.” (Mt 5,33-37)

Wbrew pozorom Jezus w powyższych słowach wcale nie zakazuje przysięgania. Aby zrozumieć o czym tak naprawdę mowa należy fragment ten rozważać jako całość. Nie można osobno opisać nakazu „wcale nie przysięgajcie” i „niech wasza mowa będzie tak, tak, nie, nie” gdyż wiążą się one ze sobą nierozerwalnie. W nauce tej przede wszystkim znaczenie mają słowa wypowiedź kończące. Sam zakaz przysięgania jest natomiast ich efektem. Odwieczne Prawo wymaga od ludzi miłości, ta z kolei nie może istnieć w kłamstwie. Oczywiście istnieją sytuacje, w których można skłamać dla czyjegoś dobra, są one jednak rzadkością i nie powinny być pretekstem do fałszu i matactwa.

 

Rozwód

„Powiedziano również: Ktokolwiek by odda­lił swoją żonę, niech jej da list rozwodowy. Ale ja wam powiadam, że ktokolwiek by oddalił swoją żonę, oprócz przyczyny cudzołóstwa, wiedzie ją w cudzołóstwo, a kto by oddaloną posiadł – cudzołoży.” (Mt 5,31-32)

Katolicki kodeks definitywnie zabrania jakichkolwiek rozwodów powołując się na nierozerwalność więzów małżeńskich. Oczywiście w kwestii tej stanowisko Kościoła jest bez wątpienia poprawne. Małżeństwo jest bowiem rodzajem więzi wewnętrznej, duchowej. O ile zrodzone z prawdziwej miłości, jest ono złączone przez samego Odwiecznego. Donośnie podkreślają to słowa Jezusa, który mówił: „Tak, że nie są już dwoje, ale jedno ciało wewnętrzne; co więc Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela.” (Mt 19,6). Istnieją jednak wyjątki, które Kościół pomija, a które pozwalają na oddalenie swego partnera i ponowne wejście w związek małżeński bez dopuszczenia się grzechu. Przytoczony na samym początku cytat z Mateusza wskazuje wyraźnie na cudzołóstwo jako czyn tak bardzo niegodziwy iż może on być (aczkolwiek oczywiście nie musi) powodem rozwodu całkowicie zgodnego z Prawem Jedynego.

 

Cudzołóstwo

„Słyszeliście, że powiedziano praojcom: Nie będziesz cudzołożył. Ale ja wam powiadam, że każdy, kto patrzy na niewiastę na skutek jej pożądania, już popełnił z nią cudzołóstwo w swoim sercu. Zatem jeśli cię gorszy twoje prawe oko, wyłup je i odrzuć od siebie; bowiem pożyteczniej ci jest, aby zginął jeden z twych członków, aniżeli całe twoje ciało zostało wrzucone do gehenny. A jeśli cię gorszy twoja prawa ręka, odetnij ją i odrzuć od siebie; bowiem pożyteczniej ci jest, aby zginął jeden z twoich członków, aniżeli całe twoje ciało zostało wrzucone do gehenny.” (Mt 5,27-30)

Kazanie na Górze przynosi nam zasady nowej moralności. Zasady te są o wiele szersze niż wszystkie poprzedzające je prawa żydowskie a moralność, którą reprezentują jest o wiele głębsza i milsza Bogu niż ta znana faryzeuszom i uczonym w piśmie, którzy wielokrotnie opierali swe wierzenia o religijną kazuistykę. W przypadku cudzołóstwa oznaczało to zwalczanie wszelkich uczynków cielesnych przy jednoczesnym pozostawianiu masy legalnych furtek na cudzołóstwo zezwalających. Jezus jednak daje nam nową, dokładniejszą wykładnie wielu przykazań. Tak też i w tym przypadku, całkowicie wykluczając pozorną czystość, znacząco rozszerza on pojęcie cudzołóstwa i wskazuje na wewnętrzne źródło problemu.

 

Reinkarnacja

„Pogódź się szybko z twoim przeciwnikiem, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię czasem przeciwnik [nie] poddał sędziemu, a sędzia [nie] poddał podwładnemu, i byłbyś wrzucony do więzienia. Zaprawdę powiadam ci: Nie wyjdziesz stamtąd, dopóki nie oddasz ostatniego grosza.” (Mt 5,25-26)

Przede wszystkim Jezus przestrzega tutaj przed ‘zaleganiem’ grzechu. Jasno zaznacza iż jeśli tylko wystąpimy przeciwko Prawu miłości i skrzywdzimy bliźniego to musimy natychmiast postarać się wyrządzone krzywdy naprawić. Podstawą jest tutaj uświadomienie sobie haniebnej natury czynu, szczera skrucha i co najważniejsze, zadośćuczynienie. Jeśli chcemy ujść nieugaszonemu ogniowi spalającemu plewy (ZOBACZ: Chrzest Jezusa – Prawo siewu i zbioru), musimy czym prędzej pogodzić się z ofiarą naszych działań. Dużo prościej jest bowiem pogodzić się z osobą wobec której postąpiło się niegodziwie, niż odpracowywać spowodowane cierpienie w inny sposób. Działanie bezpośrednie wobec pokrzywdzonego, mimo iż może być trudne, zawsze będzie wartościowsze i mniej pochłaniające niż pośrednie zadośćuczynienie oparte na uczynkach wobec innych osób. Działając pośrednio może zabraknąć nam czasu podczas jednego życia, wtedy to właśnie zaczynamy mieć do czynienia ze wspomnianymi sędzią i więzieniem.

 

Pojednanie z bliźnim

„Zatem jeślibyś przyniósł twój dar na ołtarz, i tam wspomniał, że twój brat ma coś przeciwko tobie, zostaw tam twój dar przed ołtarzem, i odejdź; wpierw pojednaj się z twoim bratem, a potem, kiedy przyjdziesz, [wtedy] ofiaruj twój dar.” (Mt 5,23-24)

Przede wszystkim należy tutaj zacząć od faktu iż Bóg nie wymaga od nas składania fizycznych darów. W świetle nauk Jezusa, w szczególności tych które mówią nam iż Odwieczny jest Duchem i w duchu należy Go czcić (J 4,24), najlepszym darem jaki możemy ofiarować Jedynemu jesteśmy my sami, nasze życie w zgodzie z Prawdą, życie pełne sprawiedliwości i bezwarunkowej miłości do bliźniego.