Kto chce zachować swoje życie, straci je

„Bo kto by chciał swoją duszę wybawić, zatraci ją; a kto by zatracił swoją duszę dla mnie, odkryje ją.” (Mt 16, 25) lub „Ten kto znajduje swoje życie straci je; a kto stracił dla mnie swoje życie znajdzie je.” (Mt 10,39)”

Wcześniejsze wersety, w których Jezus mówi o konieczności codziennego podążania za nim ze swym krzyżem na ramionach, są wersetami obrazującymi czasem ogromne wyrzeczenia i cierpienie ze względu na jego nauki. Poświęcenie to nie pozostaje jednak nienagrodzone. Bóg tak umiłował ludzi, że dał im na końcu ich drogi najwspanialszą nagrodę, zjednoczenie z Absolutem i wieczne życie w Nim.

 

Kto nie bierze swego krzyża

„Jeśli ktoś chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie, i weźmie swój krzyż, a idzie za mną.” (Mt 16, 24)

Jezus mówiąc o krzyżu/palu odnosił się do czegoś co było dla Żydów bardzo jasno zrozumiałe. Jego słuchacze doskonale zdawali sobie sprawę czym było to okrutne narzędzie tortur. Na myśl na pewno przychodziły im chociażby wydarzenia z przed kilkunastu lat kiedy to rzymski dowódca Publiusz Kwinktyliusz Warus, po okupacji Jerozolimy, zamordował przez ukrzyżowanie, a następnie umieścił wzdłuż Galilejskich traktów, jednocześnie dwa tysiące żydowskich rebeliantów. Warto również nadmienić iż w czasach tych, co zresztą widzimy w opisie drogi Chrystusa na Golgotę, skazani nosili belki poprzeczne lub pale na miejsce swojego stracenia. Obraz krzyża jaki był zawarty w słowach Chrystusa był więc bardzo żywy i dający doskonały wyraz ciężaru krzywdy pod jakim ugiąć się musi niosący go człowiek.